خورشید من باش

طلایه نگاهت

نوازشی ست بر تن خستگی هایم

  *  *  *

در این کج و پیچ سرما

همچون برگی کز شاخه جداست،

در تب و تاب رسیدن به آرامشم

در التهاب لحظه های بی اعتبار...

نوای دلتنگی

در سکوت شب،

                جاری ست

تا انتهای حزن

                 تا نهایت تاریکی

  *  *  *

احساس حضور داغت

در قلب بی تابم...

ای کاش عشق نبود

یا اگر بود این چنین تب دار و یکباره نبود

چون موجی از شادی

                    بر ساحل قلبم

                                  نمی کوبید

  *  *  *

شب

انگشتان تب دارش را

می کشد بر شیشه ی نازک دلم

«پرواز کن

        پرواز کن

               رها شو در باد

در سایه بی اعتبار فردا

در موج های پر التهاب لحظه ها

                                   رها کن خود را

جاری شو با من

                 تا بهار

                      تا سحر

                          تا امید»